Τα επαλειφόμενα πολυουρεθάνης είναι μεν ανθεκτικότερα από τα ακρυλικά αλλά θέλει προσοχή ως προς το είδος, την ποιότητα και τον τρόπο εφαρμογής. Όταν γράφετε ας πούμε λευκό υλικό πολυουρεθάνης δεν σημαίνει απαραίτητα ότι εννοείται στεγανωτικό ταράτσας πολυουρεθάνης. Ο κάθε "μάστορας" δηλαδή είτε από άγνοια, είτε σκοπίμως μπορεί να πλασάρει οτιδήποτε υλικά πολυουρεθάνης ως το κύριο στεγανωτικό ταράτσας, ενώ πχ μπορεί να είναι το σχετικό αστάρι ενός συστήματος στεγάνωσης. Κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι αυτό που βλέπετε να τρέχει είναι αποτέλεσμα γήρανσης του στεγανωτικού (κιμωλίωση), είναι απίθανο όμως να προήλθε σε 1 έτος. Εκτός κι αν δεν εφάρμοσε τη συνιστώμενη κατανάλωση ανά τετραγωνικό μέτρο (χονδρικά 1 κιλό ανά τετραγωνικό για δύο στρώσεις) και το αραίωσε τόσο πολύ ώστε το αποτέλεσμα να είναι σαν ελαφρύ αστάρωμα που το παίρνει σιγά σιγά η βροχή. Αυτό θα το καταλάβετε αμέσως οπτικά, αν είναι ...διαφανής! η στεγανωμένη επιφάνεια κι όχι κατάλευκη.
Πιθανή λύση: Προσεκτικό καθάρισμα της επιφάνειας, οπωσδήποτε αστάρωμα της ταράτσας με σκοπό να σταθεροποιηθεί το ασταθές υλικό που φεύγει και να αδιαβραχοποιηθεί η επιφάνεια και τέλος να επαληφθεί με κάποιο ακρυλικό, υβριδικό ή πολυουρεθανικό στεγανωτικό στη προτεινόμενη κατανάλωση που ενδεικτικά προανέφερα.
