Χαιρετώ!
Από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Γενικά μιλώντας, η καταγωγή τους λέει πολλά. Παιδιά των Stratovarius, έχουν κι αυτοί μεγάλο μερίδιο στην διαμόρφωση του νεότερου Φινλανδικού ήχου (καθαρές παραγωγές βασισμένες στο power, άρτια και άριστα εκτελεσμένα τεχνικά μέρη σε επίπεδο σολίστ). Τέλος, μιλάμε για μπάντα με frontman, και με τι frontman, τον Tony Kakko, ένας άλλος Tuomas Holopainen που μπορεί να μη γράφει... όπερες, γράφει άλλες κομματάρες όμως κι έχει φωνάρα.
Μέχρι πρότινος το Silence τους ήταν ο αγαπημένος μου δίσκος. Αν και μέχρι πριν βγει το Reckoning Night ήδη είχα ψιλοκουραστεί, ο δίσκος αυτός μου άρεσε (ωραίες ιδέες, όμορφη η προσθήκη του 2ου κιμπορντίστα με τα Hammond). Παρ' όλ' αυτά, όταν άκουσα για το Unia, δε μπορώ να πω ότι χάρηκα κιόλας. Νέος δίσκος από εδραιωμένο συγκρότημα με συγκεκριμένο και, εδώ που τα λέμε, χιλιοπαιγμένο ήχο. Κι εδώ αρχίζουν οι ευχάριστες εκπλήξεις.
Όταν άκουσα το cd, μπερδεύτηκα. Δε μου άρεσε, όχι γιατί ήταν τα ίδια και τα ίδια, αλλά διότι οι δομές των τραγουδιών και οι συνθέσεις ήταν πολύ περίεργες, αλλά από την άλλη έβλεπες πως τέτοιο δίσκο μόνο οι Sonata θα έβγαζαν.
Ο δίσκος είναι το άκρο αντίθετο του εύπεπτου. Μιλάμε για 5-6 ακροάσεις και ακόμα να μην είμαι σε θέση να συγκρατήσω δομές ή μελωδίες. Πολύ μπλέξιμο, και θα έλεγα prog, όχι με την DT έννοια του όρου, αλλά αναφορικά με το ότι ο τρόπος που εξελίσσονται τα κομμάτια είναι διαφορετικός και για την μπάντα, και για το ιδίωμα.
Όταν όμως το Unia το κατακτήσεις, σε κατακτά αυτό μετά :lol: Τους είχα ξεγραμμένους, και τελικά το cd σπέρνει! Το μόνο αρνητικό του δίσκου είναι ότι θέλει λίγη προσπάθεια. Αλλά ίσως αυτό να είναι πακέτο με το γεγονός ότι η δουλειά είναι μοναδική.
Η (εντυπωσιακή) αλλαγή μάλιστα έχει και αιτία. Ο Tony ήταν έτοιμος να το κλείσει το μαγαζί γιατί είχαν βαρεθεί να παίζουν τα ίδια και τα ίδια. Είχε βαρεθεί λέει να "καταστρέφει" μελωδίες και τραγούδια κατά τη συνθετική διαδικασία με το να τα βάζει στα 200bpm μαζί με δίκασες για να φτιάξει ένα ακόμα κλασικό Sonata Arctica τραγούδι. Άρχισε λοιπόν να γράφει τραγούδια χωρίς να προσπαθεί με το ζόρι να τους δώσει την ταυτότητα "metal". Το αποτέλεσμα είναι το Unia, που αν και ηχητικά ανήκει εκεί, σαν σύνθεση περιφέρεται και στο χώρο του rock αλλά και πολλές φορές του pop.
Στις (πλούσιες) φωνές και στον ήχο πάντα πρωτοτυπούσαν οι Sonata, έτσι και τώρα. Μάλιστα μέχρι και μπουζούκι ακούγεται, καλά εναρμονισμένο ωστόσο με την όλη ατμόσφαιρα.
Όσο για την καριέρα, το συγκρότημα έχει περάσει ήδη σε διεθνούς επιπέδου δισκογραφική, την Nuclear Blast. Χαίρονται μεγάλης αναγνώρισης κυρίως στην Ιαπωνία (εκτός από τη χώρα τους και την Ευρώπη), ενώ τα τελευταία χρόνια γίνεται και το... "Φινλανδικό άνοιγμα" προς τις ΗΠΑ, με τις πρώτες παγκόσμιες περιοδείες των ίδιων, των Νιghtwish και των HIM (αυτοί έκαναν και τον πρώτο χρυσό Φινλανδών στις ΗΠΑ).
Το παράκανα λίγο, αλλά Sonata είναι αυτοί. :rolleyes:
