Καποτε με τον πρωιν συντροφο μου,ειχαμε 7 σκυλια...Καποια κουταβια απο το δρομο που τα περναμε κ τους παρειχαμε τα απαραιτητα(εμβολια,φαι,νερο,σπιτακι) και καπια γνησια..(περιτο να σας πω οτι τα σκυλια του δρομου ειναι πολυ πιο εξυπνα απο τις καλες ρατσες)...Ειχαμε κουνελακια,παπαγαλακι,καναρι,καρδερινα...Επεισης ειχαμε βρει δυο πολυ μικρουλια γατακια που δεν υπηρχε περιπτωσει να σωθουν,,,,και ομως το παλεψα...Ηταν τοσο μικρουλια που δεν μπορουσα να βρω αλλο τροπο να τα ταισω και ετσι αναγκαστηκα,σκεφτηκα με το καλαμακι...το εβαζα μες το γαλα,εκλεινα την τρυπα απο πανω με το δαχτυλο μου,εβαζα την κατω μερια στο στομα τους κ το αφηνα να τρεχει πιπιλοντας το φυσικα...Τα ταιζα καθε τρεις ωρες...Ταλαιπωρηθηκα παρα πολυ αλλα παιδια πραγματικα,το συναισθημα που ειχα οταν μεγαλωσαν κ ηταν γερα εκει που λεγαμε θα ψωφησουν ηταν απιστευτο...Με ειχαν σαν μανα τους κυριολεκτικα το εννοω..Επεισης μπορει να σας φανει τρελο αλλα τα νεογεννητα θελουν βοηθεια να ουρησουν..και τσι επερνα μια πετσετουλα μικρη και εκανα τριβη πανω τους(αλλιως θα σκαγαν τα καιμενα)...Μεγαλωσαν γερα και δυνατα...Τωρα βεβαια δεν τα χω πια.:(