1ον : Ανήκα στο σμήνος των ασχημόπαπων κατά τα χρόνια του γυμνασίου(αχ,Γιώργο νο.1...) και του λυκείου (αχ,Γιώργο νο.2...), την περίοδο δλδ. των μεγάλων και τρυφερών ερώτων, επομένως ολοί οι "έρωτες" έμεναν ανεκπλήρωτοι και καταδικασμένοι.(...αχ-βαχ,Γιώργο νο.3.....) :o
2ον: Μετά, ως κύκνος, ...χμ...παρασύρθηκα...σε αρκετές...σχεσούλες (αχ,όλοι Γιώργηδες πάλι!!!...)από ενθουσιασμό :rotfl: παρά από έρωτα. Νόμιζα πάντως ότι ήταν έρωτας. Επίσης τα καταπιεσμένα νεανικά "πάθη" και απωθημένοι μαθητικοί έρωτες δεν ικανοποιήθηκαν ποτέ, αφού αυτοί είχαν ασχημύνει!!!(χάλια μαύρα οι Γιώργηδες!!!) Έτρεχα λοιπόν κι έτρεχα και δεν ήξερα τι κυνηγούσα πια...και μόνο μια σχέση μου επιτρέπεται να πω ότι έκανα στα σοβαρά με άδοξο φυσικά τέλος (κι αυτός Γιώργος!).
3oν: (Τώρα είστε ερωτευμένοι; ) ΝΑΑΑΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ! ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ! Τον Θοδωρή! Γιατί είναι το κάτι άλλο από όλα τα άλλα, γιατί μου "έμαθε να μάθω μόνη μου" και γιατί, ακόμα κι αν τον παντρευτώ, πάντα θα φαντάζει στα μάτια μου σαν ένας ντροπαλός μαθητής λυκείου.
Έχω να πω ότι η αληθινή αγάπη δεν σου έρχεται, παρα μόνο όταν εσύ είσαι έτοιμος να την δεχτείς! Αν δεν σου συμβεί δεν μπορείς να το καταλάβεις αυτό! Κι αν δεν σας ήρθε, κι αν νομίζεται ότι σας προσπέρασε, έχω να σας πω ένα μυστικό: είναι κάπου εκεί παραμονεύει.
LOVE HAS A STING....