papajustify

καλά τα λες!!! για να μην ανοίξουμε και το θέμα με τους αγρότες!!!!;);)

δεκτή η αποψή σου. σκέψου όμως ότι το ευρώ σημαίνει ότι μπήκαμε και σε μία ένωση (οικονομική και νομισματική) που σημαίνει ότι έχουμε περισσότερα συγκριτικά πλεονεκτήματα απ`ότι αν δεν είχαμε μπεί στην ΟΝΕ (έχουν αναλυθεί από πολλους πιο πάνω). είναι σίγουρο ότι αν δεν είχαμε μπει στην ΟΝΕ και συνεχίζαμε να έχουμε το ίδιο τρόπο λειτουργίας σαν κοινωνία, σαν οικονομία, σαν κράτος θα είμασταν σε πολυ χειρότερη θέση τώρα.

Καλησπέρα σε όλους, Ψάχνοντας στο ίντερνετ έτυχε να πέσω πάνω σε αυτό το τόπικ και διάβασα την πρώτη σελίδα και είδα μία αντιπαράθεση που είναι σχετικά συχνό φαινόμενο από το 2002 και έπειτα και θα ήθελα να παραθέσω και εγώ την γνώμη μου πάνω σε αυτό το θέμα. Για μένα το πρώτο και κύριο λάθος που κάνουμε εμείς οι Έλληνες είναι η νοοτροπία που έχουμε γενικά και ειδικά. Θέλω να κάνω μια γενική παράθεση του κράτους για να καταλάβετε τι είναι αυτό που το βρίζουμε κάθε μέρα και τελικά ξεκινάει από εμάς του ίδιους. Το ελληνικό κοινοβούλιο απαρτίζεται από 300 βουλευτές εκ των οποίων το 60% περίπου είναι γιατροί και δικηγόροι. Ποια είναι τα δύο πιο κλειστά και καλοπληρωμένα επαγγέλματα; Του γιατρού και του δικηγόρου. Ο μέσος όρος των υπουργείων που έχει κάθε κυβέρνηση είναι γύρω στα 40, υπάρχουν φορές που έχουν φτάσει και τα 70. Ένας λογικός αριθμός όμως υπουργείων για να αποφευκτή το φαινόμενο της διόγκωσης του δημοσίου τομέα είναι 12, το πολύ 17. Επίσης ένα υπουργείο πρέπει να έχει ένα υπουργό, έναν υφυπουργό ή έναν γενικό γραμματέα και ένα ή δυο ειδικούς γραμματείς. Η απάντηση στο γιατί είμαστε η μόνη χώρα που έχουμε τόσα υπουργεία και τόσους υπουργούς, υφυπουργούς, γραμματείς και ‘’φαρισαίους’’ είναι πολύ απλή. Αποκαλείται επικοινωνιακή πολιτική. Δημιουργώντας ένα υπουργείο δίνεται εντύπωση ότι η εκάστοτε κυβέρνηση δίνει ιδιαίτερο βάρος σε αυτό το πρόβλημα που αναφέρεται το υπουργείο π.χ. Υπ. Οικονομίας, Υπ. Οικονομικών, Υπ. Εργασίας, Υπ. Ανταγωνισμού. Τέσσερα υπουργεία που θα μπορούσαν να ήταν ένα. Όσο για το πλήθος των υπουργών, των υφυπουργών και των λοιπών αναλογιστείτε λίγο… 40 υπουργοί + 40 υφυπουργοί + 40 γενικοί γραμματείς (μερικές φορές υπάρχουν και περισσότεροι από έναν σε κάποια υπουργεία) μας κάνουν σύνολο 120 βουλευτών, χωρίς λοιπά αξιώματα. Μια κυβέρνηση για να βγει αυτοδύναμη χρειάζεται 151 βουλευτές. Άρα σχεδόν όλοι οι βουλευτές του κυβερνόντος κόμματος έχουν κάποιο αξίωμα πέραν του βουλευτικού. Έτσι στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση οι περισσότεροι υποψήφιοι θα έχουν έναν τίτλο: Πρώην υπουργός επικρατείας, πρώην υφυπουργός παιδείας που αυτό όπως και να έχει σε κάποιον που δεν πολύ ασχολείται του ακούγεται κάπως καλύτερο από ένα απλό πρώην βουλευτής. Αυτά τα αναφέρω για να καταλάβουμε τι γίνεται χρόνια τώρα (πριν αλλά πολύ περισσότερο μετά την μεταπολίτευση) και δεν αντιδρούμε καθόλου, που σημαίνει ότι τα ανεχόμαστε, άρα μας αξίζουν. Στο θέμα του ευρώ (που είναι το ζητούμενο) καλό θα ήταν να γίνουν γνωστά μερικά πράγματα. Αρχικά πρέπει να γνωρίζουμε ότι το ευρώ μας βοήθησε αν όχι να γίνει η οικονομία μας καλύτερη, να μην γίνει χειρότερη σίγουρα. Και αυτό γιατί με την διαπραγματευτική δύναμη του ευρώ μπορούμε και συναλλασσόμαστε με τις διεθνείς αγορές καθώς είναι πιο αξιόπιστο από την δραχμή (αφού τόσα χρόνια δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια δυνατή οικονομία αν και είχαμε πολλές δυνατότητες). Στο θέμα των τιμών είναι ακόμα πιο απλά τα πράγματα. Πρώτον όταν συγκρίνουμε τις τιμές του τότε και του σήμερα πρέπει να δούμε και τους μισθούς. Θυμάμαι τον πατέρα μου (δημόσιος υπάλληλος) λίγο πριν αρχίσει η χρήση του ευρώ να παίρνει μισθό 250.000 δρχ. και λίγο πριν πάρει σύνταξη (το 2008) να παίρνει μισθό 2.500€ (2.500 χ 317,74 = 794.350δρχ.). Άρα ο μισθός του αυξήθηκε αρκετά παραμένοντας στην ίδια θέση, όπως έγινε και με τους μισθούς όλων των υπαλλήλων, δημόσιων και των ιδιωτικών. Όταν όμως η παραγωγικότητα μιας οικονομίας παραμένει σταθερή (με εξαίρεση την περίοδο 2003-2004 όπου είχαμε μία πρόσκαιρη αύξηση της παραγωγικότητας λόγο ολυμπιακών αγώνων) η αύξηση των μισθών έχει άμεσο αντίκτυπο στις τιμές των προϊόντων. Δηλαδή η αύξηση του όγκου του χρήματος που κυκλοφορεί σε μία οικονομία χωρίς να αυξηθεί το σύνολο των αγαθών(και των υπηρεσιών) που τίθενται προς πώληση σε αυτή την οικονομία το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να αυξήσει τις τιμές των αγαθών. Άρα βλέπουμε ότι το ευρώ δεν έχει να κάνει με την αύξηση των τιμών. Το επιχείρημα που λέει ότι χάσαμε το μέτρο σύγκρισης και δεν μπορούμε να καταλάβουμε την αξία, δεν ισχύει. Το μπέρδεμα μπορεί να δικαιολογηθεί για τους πρώτους 2-3 μήνες, 6 μήνες το πολύ, βαριά για τον πρώτο χρόνο. Από κει και έπειτα όλοι προσαρμοστήκαμε, μάθαμε να εκτιμάμε ότι παίρνουμε 700€, 1000€, 2000€ και πώς θα τα κατανείμουμε στις ανάγκες μας. Ένα παράδειγμα για να κατανοηθεί καλύτερα αυτό που λέω είναι ο επιχειρηματίας που έχει μία καφετέρια. Ο καφές κόστιζε πριν το ευρώ 600-700 δρχ. και τώρα κοστίζει 1300δρχ δηλαδή 4€. Ανοίγει ο επιχειρηματίας μία ωραία καφετέρια και σκέφτεται ότι μιας και την έχω κάνει ωραία και καλύτερη από την διπλανή θα δοκιμάσω να βάλω λίγο πιο ακριβό τον καφέ και ότι άλλο προσφέρει η καφετέρια. Το κάνει και βλέπει το μαγαζί του κάθε μέρα γεμάτο πράγμα που δεν το περίμενε, οπότε σκέφτεται ότι ίσος θα μπορούσε να το αυξήσει λίγο ακόμα. Το κάνει και βλέπει ότι το μαγαζί του είναι και πάλι γεμάτο και συνεχίζει σε μία ακόμα αύξηση. Αυτό θα το κάνει μέχρι να δει ότι ο κόσμος αρχίζει και μειώνεται. Στο μεταξύ η διπλανή καφετέρια βλέποντας τον διπλανό να αυξάνει τις τιμές του χωρίς να μειώνεται η πελατεία του προχωρά και αυτός σε μία μικρή ανακαίνιση του καταστήματος του και αύξηση των τιμών του. Η αύξηση των τιμών θα φτάσει μέχρι το σημείο όπου η ποσότητα η οποία ζητάνε οι καταναλωτές να καταναλώσουν σε αυτή την τιμή ισούται με την ποσότητα που είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν οι επιχειρηματίες στην ίδια τιμή. Αυτός είναι ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης και έτσι δουλεύουν όλες οι ελεύθερες ανταγωνιστικές αγορές. Και τώρα έρχομαι να συνδέσω τα δύο θέματα που ανέλυσα, της λάθος νοοτροπίας που έχουμε όλοι και της αύξησης των τιμών. Αν παρ` όλ` αυτά θεωρούμε ότι μια αύξηση σε κάποιο αγαθό είναι πολύ μεγάλη (καθώς πολλές φορές οι αγορές δεν λειτουργούν καλά λόγω έλλειψης ανταγωνισμού ή δημιουργίας καρτέλ) τότε οι καταναλωτές έχουν στα χέρια τους εργαλείο πίεσης που στην Ελλάδα δεν το έχω δει να δουλεύει ποτέ και αρκετοί το σνομπάρουν. Είναι το καταναλωτικό εμπάργκο. Είναι κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε όλοι αν πραγματικά μας φαινόταν ακριβός ο καφές, να τον πιούμε σπίτι μας ή σε ένα πιο φτηνό μαγαζί, αν η βενζίνη και το πετρέλαιο μας φαίνονται πραγματικά ακριβά, να πάμε με τα πόδια στο περίπτερο και όχι με το αμάξι, να ντυθούμε λίγο πιο βαριά σπίτι αντί να κυκλοφορούμε με τα εσώρουχα και το καλοριφέρ στο τέρμα. Το συμπέρασμα που καταλήγω προσωπικά είναι ότι καλό θα ήταν να ρίξουμε μέρος της ευθύνης για την όλη κατάσταση και σε μας τους ίδιους, που δεν κάνουμε τίποτα για να καλυτερέψουμε την κατάσταση της χώρας ασπαζόμενοι όλοι τον ωχαδερφισμό και την ευθυνοφοβία, που συνεχίζουμε να ψηφίζουμε τα ίδια πρόσωπα ανεξαρτήτως παράταξης (όλοι είναι πραγματικά το ίδιο, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κόμμα), που θεωρούμε αντίδραση την αποχή από την πολιτική ζωή του τόπου (στην αρχαία Ελλάδα ήσουν υποχρεωμένος να συμμετέχεις στα κοινά, μια σκληρή τιμωρία ήταν να σου αφαιρείται το δικαίωμα τον εκλέγειν και του εκλέγεσθε να μην μπορείς να αποφασίζεις για το μέλλον σου και το μέλλον του τόπου που μένεις). Ας ξεφύγουμε λοιπόν από την μοιρολατρία και την λογική ''ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε'' που κληρονομήσαμε από την τουρκοκρατία, πέρασαν ήδη 190 χρόνια. Υ.Γ. Σίγουρα σας κούρασα αλλά είναι κάποια πράγματα που λέγονται μόνο μέσα στους χώρους των πανεπιστημίων και το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι φοιτητές τα αγνοούν παντελώς. Όλα αυτά που έχω γράψει είναι προσωπική άποψη από όλα όσα έχω διαβάσει (από τα χρόνια μου στο πανεπιστήμιο) και ό,τι έχω συζητήσει με ανθρώπους όλων των ‘’τάξεων’’ και όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης.