Μικρότερη πίστευα πως αν ποτέ με απατουσε ο αντρας μου θα χωριζα αμεσως και δεν θα το συγχωρούσα ποτε. Τώρα μετα απο 10 χρόνια ειμαι σε θέση να πω πως αν συμβει ποτε πρώτα θα ψαξω να βρω και να καταλαβω τους λογους που τον έφεραν σε αυτο το σημείο.
Πρέπει να επισημάνω πως τώρα εχω συνειδητοποιήσει πως όσο και να αγαπας εναν ανθρωπο απο ένα σημειο και μετα τα προβλήματα το τρέξιμο και ολες οι καταστασεις της καθημερινότητας μας σε κάνουν πολλές φορές να τον παραμελείς συναισθηματικά.Η αγαπη μου και ο θαυμασμος μου για εκεινον δεν σταματησαν ποτέ ομως ξαναλεω ΕΦΤΑΣΑ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ! Η καταπίεση του τρίτου συναισθήματος είναι κάτι που γινεται ευκόλα! Πόσα χρονια εχετε μπροστά σας ξέρετε???? Αξίζει τελικά ή όχι ???