Διαζύγιο

[stamatis3133]

Δεν εφταναν ολοι οι αλλοι νόμοι, υπερβολικά υπερ των γυναικών,

τώρα περάσαμε σε άλλο επίπεδον πλέον....

 

Ετσι οπως τα καταφεραν ολοι αυτοι που κυβερνουν, με τους νομους που ψηφιζουν,

το να παντρευεται ένας άντρας σήμερα, είναι σαν να βαζει το κεφαλι του στην γκιλοτίνα.

:(

 

Και οι παππούδες θα πληρώνουν διατροφή για τα ανήλικα εγγόνια τους

https://www.aftodioikisi.gr/koinonia/kai-oi-pappoydes-tha-plironoyn-diatrofi-gia-ta-anilika-eggonia-toys/

 

Εφοσον στο 99% οι γυναικες εχουν την επιμελεια των παιδιων,

ο νομος και το αρθρο αναφερονται προφανως, στους γονεις του άτυχου διαζευγμενου αντρα...

:(

 

Στο τελος, δεν θα αποφασιζει κανενας αντρας να κανει οικογενεια.

Και θα διαλυθει, ή ήδη παρακμιακη κοινωνία.

 

Σημαδια τεραστιας σηψης και παρακμης.

 

 

Και μη χειροτερα.

 

Προσπαθεις να στρογγυλεψεις οτι καποιοι γκαστρωνουν μια γυναικα, την παρατάνε με ενα δυο παιδια και δεν θελουν να αναλάβουν τις υποχρεωσεις τους;

Και το καλύτερο ακόμα, οι ιδιοι καποιοι πανε μετα και κανουν και αλλα παιδια με αλλη γυναίκα;

Ξέρεις τι λενε για την υπογραφή σου και το π.... σου. Να προσεχεις που το βάζεις.

[protsimer]

Το μεγάλωμα των παιδιών είναι πάνω από τον άντρα και τη γυναίκα. Εκτός αν προτιμάτε να δηλώνει ο άντρας αδυναμία καταβολής, η γυναίκα αδυναμία καταβολής και να καταλήγουν παιδιά στα ιδρυματα.

 

Όλα ποπα.

 

 

Sent from my iPhone using Tapatalk

[HEO]

Το θέμα δεν είναι να μην αναλαμβάνεις υποχρεώσεις αλλά το να αναλαμβάνεις υποχρεώσεις βαση νόμου που σε οδηγούν στην οικονομική καταστροφή και στο τέλος να έχεις και παιδιά που σε μισουνε και σε βλέπουν σαν εχθρό τους και όχι σαν πατέρα τους.

 

Sent from my Power 3 using Tapatalk

[stamatis3133]

Το θέμα δεν είναι να μην αναλαμβάνεις υποχρεώσεις αλλά το να αναλαμβάνεις υποχρεώσεις βαση νόμου που σε οδηγούν στην οικονομική καταστροφή και στο τέλος να έχεις και παιδιά που σε μισουνε και σε βλέπουν σαν εχθρό τους και όχι σαν πατέρα τους.

 

Sent from my Power 3 using Tapatalk

Ενω η γυναικα περνάει φινα με ενα δυο παιδιά μόνη;

Και τον ομορφονιο να μην πληρωνει τίποτα (σε παρα πολλες περίπτωσεις)

[protsimer]

Ενω η γυναικα περνάει φινα με ενα δυο παιδιά μόνη;

Και τον ομορφονιο να μην πληρωνει τίποτα (σε παρα πολλες περίπτωσεις)

 

Ε ναι, το επιχείρημα του "αδικημένου-κατατρεγμένου" άντρα είναι: Η κυρία παίρνει τα λεφτά μου. Περνάει καλά.

 

Δεν κάθησε όμως ποτέ κανείς από αυτούς να μεγαλώσει παιδιά, να τα διαβάζει για το σχολείο, να τα πηγαίνει για ρούχα, για παπούτσια, γιατρό, φροντιστήρια, εξωσχολικες δραστηριότητες.

Ο μέσος πατέρας θέλει μερικές ώρες (κι αν) με τα παιδιά του και μετά πάλι πάσα στη γυναίκα και αυτός τη ζωούλα του.

 

Όχι φίλε, αν θελεις να λέγεσαι πατέρας, να σέβεσαι ότι λαχταράνε τα παιδιά να κάνουν πράγματα μαζί σου, όχι να εξαφανίζεσαι και να μην συνεισφέρεις και οικονομικά κιόλας.

Edited September 24, 2020 by protsimer

[HEO]

Κάνετε μεγάλο λάθος, ο πατέρας θέλει ΙΣΟ χρόνο με τα παιδιά του .

 

Η δικαιοσύνη όμως δεν τον δίνει. Θέλει τον άντρα μόνο να πληρώνει.

 

Sent from my Power 3 using Tapatalk

[Exposed_Bone]

Στο τέλος να έχεις και παιδιά που σε μισουνε και σε βλέπουν σαν εχθρό τους και όχι σαν πατέρα τους.

Η Γονική Αποξένωση είναι πολυπλόκο ζήτημα, καλύτερα να μην το ανοίξουμε :worry:

[protsimer]

Κάνετε μεγάλο λάθος, ο πατέρας θέλει ΙΣΟ χρόνο με τα παιδιά του .

 

Η δικαιοσύνη όμως δεν τον δίνει. Θέλει τον άντρα μόνο να πληρώνει.

 

Sent from my Power 3 using Tapatalk

 

ΙΣΟ χρόνο, αλλά έκπτωση στα χρήματα;

Η δικαιοσύνη δίνει συνεπιμέλεια κιόλας.

[karib]

Αυτες οι 'ηρωίδες' μανες (που αυτοηρωοποιθηκαν μονες τους),

που αφου πεταξαν τον πατερα στον δρομο (γιατι δεν τους εκανε τα χατηρια, οπως τα ειχαν σχηματισει στο διαστρεβλωμενο τους μυαλο),

μετα το παιζουν 'αδυναμες' και 'θυματα', αλλα και ταυτοχρονα 'ηρωιδες'.

Αλλα το διαζυγιο διαζυγιο. Ολα κι ολα.

Η εμπειρια, χωρις να εχω στατιστικα στα χερια μου αλλα εχω απειρα παραδειγματα γυρω μου (οπως κι εσεις...),

δειχνει οτι η γυναικα χωριζει τον αντρα.

Και το κανει, εχοντας πληρη γνωση, οτι εχει ολη τη νομοθεσια με το μερος της.

Αρα, αμα δεν μας κανει ο αντρας οτι θελουμε, αν μας γυαλισε κανενας αλλος, αν μας παρεσυραν οι 'εξυπνες' φιλεναδες κλπ,

'σχολαμε' τον αντρα,

και παμε γι'αλλα.

Η εμπειρια δειχνει, παντου γυρω, οτι σημερα οι γυναικες χωριζουν τους αντρες, και οχι το αντιστροφο.

Αν κανουν κακη επιλογη αντρων, κακως την κανουν!

Κοντα στο νου κι η γνωση. Ας μην παντρευονταν ρεμαλια! Αλλα τα 'καλα παιδια' συνηθως δεν τους αρεσουν.

Αλλα κανουν μια επιλογη, ειναι πλεον 'κυριες' στην κοινωνια, εχουν και κανα-δυο παιδια που ετσι κι αλλιως συχνα μεγαλωνουν στον αυτοματο πιλοτο,

και αν στραβωσει κατι, dont' worry, ο Θειος Σαμ (το κρατος με τους νομους του) θα 'καθαρισει' για εμας,

και ολα καλα.

Και ταυτοχρονα αρμεγουν τον πρωην αντρα σε χρηματα, το παιζουν θυματα και ηρωιδες.

Ειναι το 'εργο' που κατα κορον παιζεται γυρω μας.

Εξαιρεσεις υπαρχουν, αλλα για να επιβεβαιωνουν τον κανονα.

 

Safe καταστασεις για τη γυναικα.

Αν βγει ο γαμος, καλως.

Αν δεν τους βγει, χαμενες παντως δεν βγαινουν.

 

Γυναικες αξιες σεβασμου και συγχαρητηριων, ειναι αυτες, που παρα τις δυσκολιες (και παλια ειχαν δυσκολιες),

το παλευουν, και κρατανε τα σπιτια τους, και την οικογενεια.

Edited September 24, 2020 by karib

[Exposed_Bone]

Έχω χάσει την ελπίδα στην ανθρωπότητα ακριβώς επειδή κάθε φορά που παρουσιάζεται ένα πρόβλημα (αυτή την φορά οι χαλασμένοι γάμοι), προβαίνουμε σε γενικεύσεις λες και βγάζουμε ακόμη και τα απωθημένα της κερκίδας μας!

 

Το κυρία έγινε τιμητικός τίτλος και άμεσα συνδεδεμένος με τον γάμο, και εγώ δεν ξέρω τι άλλο! Μάλιστα!

 

Οι γάμοι χαλάνε και δεν φαίνεται να υπάρχει στατιστικά διαφορά στο ποιος φταίει αλλά ακόμη και αν υπάρχει, οφείλουμε να δούμε την ουσία π.χ. ποιος δεν φρόντισε να φτιάξει τον ρόλο και άλλα τόσο.

 

Από την μια πιστεύω ότι είναι περισσότερο αναγκαίο από πότε η άνθιση ενός κινήματος φαλλοκρατισμού, αλλά από την άλλη αναρωτιέμαι ποιοι είναι ικανοί συζητητές τέτοιων ιδεών.

 

Τα προβλήματα του άντρα δεν έχουν καμία σχέση αν το λάδι είναι 6 και το λαδόξιδο 15 και αν συνεχίσουμε έτσι θα καταλήξουμε όντως ένα κατώτερο είδος.

[HEO]

Ποιες γενικεύσεις;;; Ο καθένας λέει την γνώμη του όπως βλέπει την κατάσταση με τα δικά του μάτια.... Ένα καφενείο είναι η ζωή, οι πολιτικές οργανώνονται και εφαρμόζονται από άλλους

 

 

Sent from my Power 3 using Tapatalk

[Exposed_Bone]

Ποιες γενικεύσεις;;; Ο καθένας λέει την γνώμη του όπως βλέπει την κατάσταση με τα δικά του μάτια.... Ένα καφενείο είναι η ζωή, οι πολιτικές οργανώνονται και εφαρμόζονται από άλλους

Κάποτε ακόμη και η μάνα της συζύγου την παρότρυνε να υπομείνει το ξύλο και να παραμείνει στο γάμο, ενώ πλέον τα διαζύγια είναι η χαρά των ασκουμένων.

 

Το ερώτημα μου είναι τι ακριβώς υπονοείς, ότι η default κατάσταση του γάμου ήταν αυτή και τα συμφέροντα το άλλαξαν; Ότι άλλα ήταν τα συμφέροντα της εποχής και άλλα τα σημερινά; Ότι ο κόσμος τρελό αλισβερίσι και εξουσίες πάνε και έρχονται;

 

Καμία σημασία δεν έχουν οι παραπάνω οι ερωτήσεις, ο κόσμος απλά χωρίζει πια και πρέπει να μάθουμε να ζούμε και τέτοιες εμπειρίες. Το πραγματικό θύμα είναι τα παιδιά, γιατί μέχρι να μάθουμε να ζούμε τέτοιες ιστορίες, θα δει κάθε γελοιότητα.

[HEO]

Αυτά που λες περί ξύλου είναι μακρινές εξαιρέσεις....

 

Ο κόσμος σήμερα χωρίζει για ψύλλου πήδημα επειδή είναι στην μόδα,

... κάθε μέρα το χαζό κουτί σερβίρει προπαγάνδα και λάιφ σταιλ και το απότελεσμα είναι δυστυχισμένοι άνθρωποι

 

Sent from my Redmi 7 using Tapatalk

[Exposed_Bone]

Και οι βιβλιοθήκες είναι γεμάτες από βιβλία, έχουμε streaming υπηρεσίες σοβαρού περιεχομένου και τα πανεπιστήμια είναι περισσότερα από πότε. Από την άλλη παρόλο που έχουμε πολλές δυνατότητες να γίνουμε οι ίδιοι παραγωγοί, τελικά παράγουμε ακόμη πιο cringe περιεχόμενο από την πιο αξιολύπητη εκπομπή τηλεόρασης.

 

Ωστόσο αυτό που ισχυρίζομαι ότι κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει γιατί είναι καθημερινή ρουτίνα οι χωρισμοί. Ακόμη και αν ευθύνεται η κοινωνία (που δεν ευθύνεται), δεν σημαίνει ότι τουλάχιστον στις δικές μας περιπτώσεις θα πρέπει να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια και ούτε μας δίνει κανένα ελαφρυντικό να γίνουμε και οι ίδιοι γαϊδούρια.

[karib]

Εχω μπερδευτεί με την 'λογιστική' και την 'συλλογιστική' των αριθμων.

Αν ενα διαζευγμενο ζευγαρι,

στην αρχη του διαζυγιου και για καποια ετη,

η γυναικα ηταν μαζι με τα 2 παιδια,

και ως εκ τουτου ο ανδρας εδινε διατροφη για 2 παιδια στην τεως συζυγο,

και κατοπιν η κατασταση αλλαξει, και το 1 εκ των δύο ανηλικων τεκνων πάει και μείνει με τον πατερα,

τοτε τι ισχυει απο πλευρας διατροφης;

Τι δινει ο αντρας στην τεως συζυγο; Ή μηπως τελικα, δεν χρειαζεται πλεον να δινει τιποτε;(ενα παιδι ο ενας, ενα παιδι ο αλλος)

[Exposed_Bone]

Για αρχή να πληρώσει έναν δικηγόρο ή εκτός είναι ιεραπόστολος στα βάθη της Ασίας.

Μετά θα μάθει και την απάντηση του.

[confetti]

Καταρχάς κάθε διαζύγιο είναι διαφορετικό. Δε μπορούμε να μιλάμε γενικά. Δεν έχουν πάντα δίκιο οι άντρες και άδικο οι γυναίκες επειδή οι γυναίκες επωφελούνται από την διατροφή. Υπολόγισε ποτέ κάποιος άντρας αν φτάνουν τα χρήματα της διατροφής για το παιδί; Να σας πω λοιπόν εγώ πως δε φτάνουν ούτε για τα μισά έξοδα του παιδιού. Γιατί δε θα πρέπει να υπολογίσετε μόνο το φαγητό του παιδιού, αλλά και τις δραστηριότητές του.

Ως χωρισμένη γυναίκα λοιπόν, εδώ και αρκετά χρόνια έχω παλέψει σκληρά για να κάνει το παιδί μου τις δραστηριότητες που ήθελε και να μην κάνει μόνο αγγλικά. Αυτή τη στιγμή λοιπόν, με δύο ξένες γλώσσες και προετοιμασία για καλλιτεχνικό γυμνάσιο, η διατροφή δεν καλύπτει ούτε τις δραστηριότητες που κάνει το μήνα. Και αυτό φυσικά επειδή δεν δέχτηκα να "πληρώσει" το παιδί μου το διαζύγιο και να του πω πως δεν έχω χρήματα για δραστηριότητες. Φυσικά, είναι επιλογή του καθενός πως θα χειριστεί την κατάσταση, αλλά δε μπορείτε να λέτε πως επειδή δίνετε διατροφή, πληρώνετε τη γυναίκα σας.

Μιλάτε για "ηρωίδες" μάνες. Θεωρώ τον εαυτό μου ηρωίδα, ναι... Ηρωίδα επειδή μεγαλώνω ένα παιδί μόνη μου με έναν πατέρα που εμφανίζεται όποτε και αν το θυμηθεί. Επειδή έχω σταθεί στο πλευρό του παιδιού μου κάθε φορά που τον περίμενε και εκείνος δεν ερχόταν. Επειδή έχω παλέψει με νεύρα, ξεσπάσματα, ξενύχτια, αρρώστιες, νοσοκομεία, οικονομική ανέχεια και πολλά άλλα που για μια μόνη μάνα είναι γεγονός, ενώ για σας είναι κάτι που ούτε έχετε φανταστεί.

Πριν λοιπόν κρίνετε τις πρώην γυναίκες σας, ρωτήστε τις πως πάνε στις δουλειές τους το πρωί όταν τα προηγούμενα βράδια έχουν ξενυχτήσει επειδή τα παιδιά ήταν άρρωστα ή επειδή περίμεναν τον πατέρα τους που δεν εμφανίστηκε ποτέ.

Και κάτι τελευταίο, καμιά γυναίκα δεν είναι υποχρεωμένη να ανέχεται καταστάσεις, μόνο και μόνο για να παραμένει παντρεμένη.

[karib]

Αγαπητή συμφορουμιτισα, προφανώς και δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες.

Όταν όμως κάποια πράγματα συμβαίνουν κατά κορον, στην συντριπτική πλειοψηφία,

ε τότε έχουμε 'κανόνα΄. Ας μην χρησιμοποιούμε τις εξαιρέσεις. Άλλωστε όπως έχει λεχθεί, οι εξαιρέσεις υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανονα.

 

Φυσικά, ο πραγματικός κόσμος, έχει απ'ολα.

Όμως, αν θέλει κάποιος να είναι αντικειμενικός, αναγνωρίζει:

 

- Η νομοθεσία στις δυτικές κοινωνίες, ελέω παιδιών, κυριολεκτικά θεωρεί 'αθώα' την γυναίκα (αφού έγινε μανούλα, πηρε άφεση αμαρτιών από το νομικό σύστημα), και η συντριπτικη πλειοψηφία της νομοθεσίας, σε περίπτωση διαζυγιου, είναι προκλητικά υπέρ των γυναικών.

Αυτό φυσικά, οι γυναίκες το γνωρίζουν εξαρχής.

Και αν κάποια στιγμή, κάτι δεν τους αρέσει στο γάμο, ανάλογα με τις αρχες της καθεμιας,

δεν θα το ζαλίσουν και πολύ το θέμα...ένα διαζύγιο, και όλη η πλάστιγγα είναι υπέρ τους...

Ενώ αν δεν υπήρχε αυτή η νομοθεσία, όπως δεν υπάρχει πχ στην Ανατολική Ευρώπη,

θα το σκέφτονταν διπλα και τρίδιπλα, αν θα διέλυαν το γάμο, 'δια ασημαντον αφορμην'....

 

- Η μεγάλη πλειοψηφία των διαζυγίων όλα τα τελευταία χρόνια, αποφασίζεται από τις γυναίκες.

Φυσικά, πάντα υπάρχει μια δικαιολογία. Κάποιες όντως μπορεί και να μην επιδέχονται αμφισβήτηση.

Όλοι ξέρουμε όμως ότι σήμερα, οι γυναίκες χωρίζουν, 'για ψύλλου πήδημα'...

Όσα διαζύγια ξέρω, και ξέρω δεκάδες, ξεκινησαν με πρωτοβουλία των γυναικών,

άσχετα αν τα λένε 'συναινετικά'....Άσχετα το τι γραφουν τα επίσημα έγγραφα.

Όταν η γυναικα, έχοντας όλη τη νομοθεσία με το μερος της, σε απειλεί με αντιδικία, ποιο το νόημα; Τι να κανεις ως άντρας;

Θα την κρατήσεις, θα κρατήσεις ένα γάμο με το ζόρι; Δεν γίνεται...

Αρα πάει 'και καλα' ως κοινη συναινέσει, για να μην τα φανε όλα οι δικηγόροι επί χρόνια,

αλλα επί της ουσίας το έχει ξεκινήσει η γυναικα.

 

- Δεν καταλαβαίνω, γιατί την 'ατζέντα' των απαιτήσεων των παιδιών, την ορίζει η γυναικα.

Εγώ έχω δει υπερβολικά πολλές γυναίκες, με τάσεις μεγαλομανίας.

Γιατί, αν μια γυναικα θεωρεί ότι το παιδι πρέπει να 'τρέχει' σε χίλιες δυο δραστηριότητες, αυτό είναι καλο;

Τον πατερα ποιος τον ρωτα; Και ποιος τον ακούει;;;;;; Δηλαδή αν η γυναικα, θεωρεί ότι ο άντρας 'πρέπει να κόψει το λαιμο του΄, και σε αυτές τις εποχές, ο άντρας πρέπει να το κάνει;;;;

Και αν ο πατέρας, είτε δεν δύναται, είτε δεν θεωρεί ότι αυτή είναι σωστη κατεύθυνση διαπαιδαγώγησης;

Δυστυχώς οι περισσότερες μανάδες, κυριαρχούνται από εντελώς πραγματιστική και εν τελει υλιστική λογική.

Πχ κατ'εμε, θα ήταν πολύ προτιμότερο οι δραστηριότητες να ήταν λιγότερες, αλλα να πήγαινε το παιδι μια βόλτα στη φύση, με τον πατερα ή τη μανα, ή να κάνουν μια ποδηλατάδα μαζί, ή να πάνε κατηχητικό ώστε να 'θωρακιστούν' πνευματικά από τους πλείστους κινδυνους (για όσους είναι πιστοί χριστιανοί γονείς), ή ακόμη και να καθίσει να παίξει ένα επιτραπέζιο όλη η οικογένεια...

Το ότι κάτι το πιστεύει η μανα, δεν σημαίνει ότι είναι έτσι...κι ότι αν ο άντρας αν δεν κάνει όσα θέλει η γυναικα, ότι της κατεβάσει το μυαλό της ή ότι κάνουν οι φιλεναδες, τότε ο άντρας είναι το ένα και το άλλο... τα έχουμε δει και τα έχουμε ακούσει όλα δυστυχώς...

 

----

Λες επίσης:

"καμιά γυναίκα δεν είναι υποχρεωμένη να ανέχεται καταστάσεις, μόνο και μόνο για να παραμένει παντρεμένη. "

Κοίταξε, είναι όπως το βλέπει κανεις.

Κατ'εμε, οι ανθρωποι, όχι τώρα, εδώ και πολλά χρονια, μάλλον δεν ξέρουν γιατί παντρεύονται, ή παντρεύονται με λάθος κριτήρια ή για λάθος λογους.

Όλα αυτά, θα βγουν στην πορεία.

Βασικά, η οικογένεια, είναι κάτι σαν 'στιβος', σαν 'αγώνας'.

Μονο 'ανθόσπαρτος' δεν είναι ο βιος.

Αν αυτό κάποιος το ξέρει από την αρχή, το συνειδητοποιήσει μεσα του,

τότε ξέρει να ανέχεται περισσότερο...

Δεν θα πω πόσο, ή τι...αυτό τελικά είναι υποκειμενικό και προσωπικό....αλλα οι σημερινοί ανθρωποι, δεν ανέχονται και πολλά...

Αν δεν έχεις αρετες και αξιες στη ζωη σου, ήδη πριν το γάμο, τι είναι αυτό που θα σε κρατήσει, που θα σε πείσει, να καθίσεις να αγωνιστείς;

Παλιά βλέπεις, ήταν τα 'κορόιδα', που υπέμενε ο ένας τον άλλον... σήμερα οι 'μοδερνοι', δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθι τους, και ιδού τα αποτελέσματα....

Α, και πάνω απ'ολα, τα δικαιώματα των γυναικών..... με τη ζυγαριά στο χέρι οι σημερινές δυτικές γυναίκες....μην τύχει και νιώσουν αδικημένες, τα διέλυσαν όλα...άλλωστε νομοθεσία υπάρχει, και είναι με το μερος τους...

δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα....

 

Κρίμα για όλα αυτά. Ανθρωπινα, οικογενειακά, και εν τελει κοινωνικά δράματα. Ψυχές πληγωμένες.

Ας σκεφτεί ο καθένας, τι καλύτερο θα μπορούσε να κάνει, και αν το διαζύγιο, ήταν 'λύση', ή τα έκανε τελικά όλα χειρότερα...

Αυτά...

[bill33]

:blink::blink::blink::blink::blink::blink::blink::blink::blink::blink:

[confetti]

Αγαπητέ μου Karib,

ως χωρισμένη και ως φίλη/γνωστή με αρκετές χωρισμένες γυναίκες αλλά και άντρες, θα σου απαντήσω σε όλα όσα θέτεις παραπάνω.

 

Θεωρώ ότι ο λόγος που υπάρχει η εύνοια στις γυναίκες είναι καθαρά επειδή εκείνη μεγαλώνει τα παιδιά και σε πολλές περιπτώσεις, τις οποίες μπορεί και εσύ να μην γνωρίζεις, υπάρχει βία στην οικογενειακή εστία. Καμία μητέρα δε θέλει να μεγαλώσει το παιδί της χωρίς πατέρα, όταν εκείνος είναι σωστός φυσικά, μόνο και μόνο για να έχει εκείνη την ελευθερία της. Μην ξεχνάς άλλωστε ότι ακόμα και μετά το διαζύγιο, καμιά γυναίκα δεν αποκτά πραγματική ελευθερία από τη στιγμή που έχει μαζί της τα παιδιά της. Δεν υπάρχει ο χρόνος για να έχει πλέον προσωπική ζωή. Η ζωή της είναι αυτή της εργαζόμενης γυναίκας και μετά της μητέρας.

Πριν κρίνεις λοιπόν την ασήμαντη αφορμή, άκουσε και τις δύο πλευρές επειδή προφανώς κάτι δε θα ξέρεις καλά. Και να επισημάνω εδώ πως καμιά γυναίκα δε χωρίζει αν είναι ευτυχισμένη. Οπότε, ακόμα κι αν δεν τίθεται θέμα βίας, παραμέλησης, δεύτερης σχέσης... ακόμα κι αν ο σύζυγος δε θέλει να χωρίσει και θέλει πίσω τη γυναίκα του, μπορεί πάντα να προσπαθήσει να τη μεταπείσει.

 

Όσον αφορά τη διατροφή, λίγο ως πολύ είναι στανταράκι. 250€ για το ένα παιδί και 400€ για τα δύο. Τι κάνεις όμως όταν το παιδί σου ζητάει να πάει μπαλέτο; Δεν θα το πας για να μην το τρέξεις σε χίλιες δυο δραστηριότητες; Υπάρχουν παιδιά που ζητάνε πράγματα. Μπορώ να σου απαντήσω μόνο για τη δική μου περίπτωση, που μου ζήτησε το παιδί μου διάφορες δραστηριότητες και ενώ λόγω οικονομικής ανέχειας δε μπορούσα να την πάω, έκανα ότι ήταν δυνατό για να κάνει ότι ήθελε. Μπορεί για σένα αυτό να είναι λάθος, για μία μητέρα όμως, που σκοπός της ζωής της είναι να μεγαλώσει τα παιδιά της και να τους δώσει εφόδια, δεν είναι.

Τα παιδιά πλέον έχουν άποψη. Ξέρουν τι θέλουν. Και το κυριότερο, όταν πάνε οι φίλες τους / φίλοι τους, θέλουν να πάνε κι αυτά. Μπορείς εσύ να τους αρνείσαι τον κόσμο επειδή δεν έχεις χρήματα ή επειδή ο πατέρας τους αρνείται να δώσει οτιδήποτε παραπάνω από τη διατροφή; Θα τους γκρεμίσεις τα όνειρά τους από τόσο μικρή ηλικία;

 

Όσον αφορά το τελευταίο σκέλος της ανάρτησής σου, θέλω να σε ρωτήσω μόνο το εξής. Πόσοι από τους φίλους σου που χώρισαν ήταν πραγματικά δοσμένοι στο γάμο τους; Πόσοι από αυτούς είχαν αποκλείσει τις μαμάδες τους απέξω; Και πόσοι άκουγαν μόνο τις μανούλες τους και τις έβαζαν πάνω από την οικογένειά τους; Πόσοι από αυτούς μείωναν τη σύζυγό τους ή και το παιδί τους ακόμα και μπροστά σε τρίτους ανθρώπους; Πόσοι από αυτούς είχαν ακόμα ερωτικές σχέσεις με τη σύζυγό τους μέχρι να χωρίσουν; Πόσοι από αυτούς προσπαθούσαν καθημερινά για μία αρμονική συμβίωση; Για μία όμορφη σχέση; Και πόσοι απλά ζούσαν μέσα στη ρουτίνα και νοιαζόντουσαν μόνο για τον εαυτό τους και ούτε καν για τα παιδιά τους; Πόσοι λοιπόν από τους φίλους σου ασχολήθηκαν πραγματικά με την οικογένειά τους και όχι με κάτι παραπάνω από τον εαυτό τους;

 

Επειδή οι γονείς μας, οι γιαγιάδες μας ανεχόντουσαν τη βία και τη μοναξιά δε σημαίνει ότι πρέπει να τα ανεχόμαστε κι εμείς. Ακόμα θυμάμαι μια φράση που έλεγε μια γιαγιά που κακοποιήθηκε πρώτα από τους γονείς της και μετά από τον σύζυγό της, τον οποίο και παντρεύτηκε μόνο και μόνο για να ξεφύγει από τον πατέρα της "μαύρα νιάτα και μαύρα γηρατειά". Αν τα πρότυπά σου είναι οι μεγαλύτερες γενεές επειδή κρατούσαν τον πόνο μέσα τους, πρέπει να ξαναψάξεις / ρωτήσεις λίγο αν όντως είχαν υπομονή ή αν είχαν μάθει από τους γονείς τους να μη μιλάνε.

[karib]

Αγαπητή confetti,

Η δικη μου, άποψη, και πίστεψε με ότι έχω δει πολλά στη ζωη,

είναι ότι σε γενικές γραμμές πάντα,

στις περισσότερες περιπτώσεις,

καλύτερα -έστω, ένας ΄συμβιβασμένος' γάμος,

παρα ένα διαζύγιο.

 

Θεωρώ το διαζύγιο, ως την πλήρη διάλυση.

'Συμβιβασμένος γάμος', τι εννοώ;

Πρώτα απ'ολα, όπως και να το κανεις, συμβιβασμοί θα γίνονταν.

Δεδομένο αυτό.

Πάμε παρακάτω.

Έστω και με ακόμη περισσότερους συμβιβασμούς, πιστεύω, ότι είναι σχεδόν πάντα καλύτερα,

'να κρατηθεί' ένας γάμος,

από το να διαλυθεί.

Ξέρω, είναι υποκειμενικό το θέμα, σε μεγάλο βαθμό.

Έχει να κάνει με την κοσμοθεωρία του καθενός, με τις αξιες του, τις προτεραιότητες του, κλπ.

 

Από την παραπάνω περιγραφή της κατάστασης,

θα εξαιρέσω, τις 'εντελώς παθολογικές καταστάσεις'.

Προφανώς δεν μπορεί κανεις να συγκατοικήσει, ούτε με κάποιον που είναι εγκληματίας, ούτε μαχαιροβγάλτης, ούτε με κάποια που είναι η απολυτη συνειδητοποιημένη μέγαιρα...

 

Κατά τα υπολοιπα όμως, εγώ έχω να ρωτήσω, όλες αυτές τις κυριες, που 'ελαφρά τη καρδια' συμβουλεύουν τις άλλες γυναίκες 'χώρισε τον', και 'πως τον ανέχεσαι', και όλα τα συναφή:

τελικά με το διαζύγιο, λύνεις προβλήματα, ή απλα δημιουργείς νέα και μεγαλυτερα; Αλήθεια, αγαπάς τα παιδιά σου 'διώχνοντας τον πατερα', ή μήπως βάζεις πάνω απ'ολα τον εαυτό σου, και τα παιδιά είναι το προκάλυμμα, και εν τελει τα καταστρέφεις;

Τα έχει σκεφτεί αυτα κανεις, σε βάθος;

Εγώ θεωρώ ότι η γυναικα, εκ φύσεως, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει σε πλήρη έκταση,

τις συνέπειες που θα προκαλέσει ένα διαζύγιο.

Μπορεί να κάνει μια σχετική προβολή στο μέλλον για το τι πρόκειται να συμβεί,

αλλα σε καμια περίπτωση από όσα έχω δει,

δεν είναι σε θεση οι γυναίκες να συνειδητοποιήσουν,

ότι απλα 'ανοίγουν τους ασκους του αιολου'.

Έτσι απλα.

 

Ούτε τα παιδιά είναι 'κομοδίνα' και 'στρατιωτάκια', να ακούνε τα προστάγματα της κάθε μανας, (όπως ίσως νομίζει, ότι θα έχει τον 'έλεγχο' μετά το διαζύγιο)

ούτε ο τέως σύζυγος θα κάθεται 'σούζα' όπως πολλές νομίζουν,

και ανακύπτουν χίλια μύρια αλλα, που ούτε φαντάζονταν όταν έβαζαν την υπογραφή τους για το διαζύγιο...

Θεωρώ ότι οι περισσότερες γυναίκες, βλέπουν το τώρα, βλέπουν κοντόφθαλμα.

Και τα παιδιά θα κρίνουν εξίσου αυστηρά και σκληρά, και την μανα. Κι ας έζησαν μαζι.

 

Όταν λοιπόν, το ισοζύγιο, όχι όπως το φαντάζεται σε στενούς ορίζοντες η μέση γυναικα,

είναι πάνω-κάτω, τα ιδια, ή και αρνητικό,

από το τι χάνεις και το τι κερδίζεις από το διαζύγιο (ο Θεός να με συγχωρέσει για την έκφραση, αν είναι δυνατόν να βγει κάτι καλο από το διαζύγιο-εκτος αν μιλάμε για απολυτα τρελες καταστάσεις...),

τότε, γιατί το κανεις;

Σαν τι περίμενες από το γάμο, και σαν τι περίμενες από το διαζύγιο;

 

Γι'αυτο λέω ότι οι παλιές γενιές, ήταν πολύ πιο προσγειωμένες, από τις κακουχίες, τις στερήσεις,

που σκληραγωγούν τον άνθρωπο, και τον κάνουν να βλέπει τα πράγματα στις σωστές διαστάσεις.

Και επειδή θέλω να είμαι αντικειμενικός, μέρος του όλου προβλήματος στις κακές σχέσεις ανδρών-γυναικών, έχουν κι οι ίδιοι οι άντρες.

Που πέφτουν σε όλα τα κακά στερεότυπα που θέλει η κοινωνία μας, και δεν βλέπουν την ουσία και την ποιότητα που πρέπει να έχει μια γυναικα,

ώστε να υπάρχουν τα εχέγγυα για μια -αν όχι ευτυχισμένη- όσο το δυνατόν ανέφελη πορεια...

Τα λάθη, πληρώνονται. Εκατέρωθεν.

Βεβαια, δυσκολίες θα έρθουν. Μη προβλέψιμες πολλές φορές.

Το ζευγάρι πρέπει να είναι καλα ενωμένο, από πριν και χωρίς τα παιδιά.

Δυστυχώς, ενώ προετοιμαζόμαστε τοοοοσσσσοοο πολύ για σπουδές, επαγγελματικά κλπ,

στα θέματα σοβαρής σχέσης και γάμου, είμαστε πλήρως ακατάρτιστοι.

Λάθος στόχευση, λάθος κριτήρια, επιφανειακότητα, μη δυνατότητα να αντιληφθούμε την ουσία των πράγματα, και πολλά αλλα άσχημα,

που έρχεται η ώρα του 'ταμείου', και δυστυχώς το αποτέλεσμα είναι αρνητικό.

 

Συναφές θέμα που μπορεί να μπει επί ταπητος,

και θα μιλήσω ως άντρας, είναι ότι η σημερινή γυναικα, δεν ξέρει τον ρολο της.

Θες κυρια μου άντρα; Θες αληθινό άντρα, ή κάτι σε στυλ ευνουχισμένο;

Αν θες άντρα, σωστό, θα πρέπει να τον σέβεσαι, ως άντρα.

Αν θες 'σκυλάκι', κι εσύ η ιδια σύντομα θα το μετανιώσεις...δεν θα σε καλύπτει...

Αρα, κατάλαβε το αυτό, και σεβασουν τον άντρα. Και κάνε ένα βήμα πίσω! Επιτελους, ένα σπίτι δεν μπορεί να έχει δυο καπεταναίους, γιατί όπως και το καράβι, με δυο καπεταναίους θα βουλιάξει!

Η γυναικα πρέπει να είναι γυναικα, και ο άντρας πρέπει να είναι άντρας.

Τελεια και παύλα.

Αυτά οι ερμαφρόδιτες καταστάσεις, της απολυτης ισότητας, και όλοι τα κάνουν όλα, και τα δικαιώματα των γυναικών (σε υπερθετικό και άσχημο βαθμό...πλέον οι αδικημένοι είναι οι άντρες)

και είναι όλα και αντρικά και γυναικεια,

απλώς είναι αφύσικα και επιτείνουν την σύγχυση,

και έρχεται η ώρα που ο καθένας είναι χαμένος και δεν τον καλύπτει τίποτε...

 

Οι προσδοκίες, είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα...

μπορεί κανεις να μιλα επί ώρες....

Τι περιμένει κανεις από τον άλλον,

αν όντως ο άλλος είναι το θέμα, ή μήπως εμείς έχουμε βαθια εσωτερικά ελλείμματα και τελικά δεν μας φταίει ο άλλος,

διάφορα κόμπλεξ κλπ....

Ξέρω γυναίκες, σωστές και ακομπλεξαριστες, που έφυγαν από την Αθηνα, μια ζωη στην Αθηνα, και πήγαν και ζουν συνειδητοποιημένες και ευτυχισμένες,

σε μικρά χωρια, με τους άντρες τους, άντρες που τους αγαπησαν, τους σεβαστηκαν, τους τιμησαν, και εκείνοι το ίδιο....

Όλα υπάρχουν, αρκεί να έχουμε ματια να τα δούμε....

τα περισσότερα πράγματα, έχουν ως αφετηρια εμάς τους ίδιους....

 

Τεραστια συζήτηση ανοίξαμε, αλλα όμως είναι σοβαρά και σημαντικά θέματα.

Ο Θεός να μας φωτίζει να παίρνουμε σωστές αποφάσεις.

[Exposed_Bone]

Αφού ο καθένας μιλάει για το μακρύ και το κοντό του, ας περιαυτολογήσω και εγώ... κατέβασα διατροφή γιατί η άλλη μου μιλούσε για θεραπεία ομοιοπαθητικής. Στη βάση αναπάντεχων οικονομικών αλλαγών και με μέτρια τεκμηρίωση και με εξαιρετική ευκολία έχω δει διατάγματα να μειώνονται υπερβολικά. Επίσης έχω δει δικαστή, που να μην κοιτάει μόνο το φορολογήσιμο εισόδημα (αλλά και όσα δεν δηλώνει). Συνοπτικά; Οι Δικαστές δεν είναι παλαβοί.

 

Το κυριότερο, δεν ξέρω τι ακριβώς ισχύ στο Ελληνικό Δίκαιο αλλά σε ένα διαζύγιο το μόνο υποχρεωτικό διάταγμα είναι καθαυτό το διαζύγιο. Αν το ζευγάρι τα βρίσκει, δεν χρειάζεται ούτε διάταγμα επικοινωνίας, ούτε διατροφής, ή έστω μπορούν να πάνε για μια κοινή δήλωση. Δεν έχει κανένα δράκο το story. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να αλλάζουν γνώμη, να μετανιώνουν και να τσακώνονται. Η απιστία είναι γλυκιά αμαρτία και ο έρωτας μέθη.

 

Στην κοινωνική και λαογραφική πτυχή της οικογένειας ενδεχομένως να έχουν διεισδύσει ακόμη και κομματικοί χρωματισμοί, στην πράξη (και μόνο εδώ ενεργοποιείται η νομική) δεν φταίει κανένας δεν μπορεί δεν κάνει μια υγιή διπλωματία στην πρώην και στον πρώην. Δεν τα βρίσκετε μεταξύ και περιμένετε από την πολιτεία να διαλέξει τον νικητή σε έναν διάλογο ο οποίος μόνο στο μυαλό σας υπάρχει.

[confetti]

Αγαπητέ Karib,

 

όπως προανέφερες, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Για να φτάσει ένα υγιές ζευγάρι* να χωρίσει και να μην παραμείνει σε ένα συμβιβασμένο γάμο, σημαίνει ότι δε γίνεται διαφορετικά. Θεωρώ ότι κανένας άνθρωπος δεν παντρεύεται για να χωρίσει και κανένας γονιός δε θέλει το παιδί του να μεγαλώσει χωρίς και τους δύο γονείς. Αν λάβουμε λοιπόν ως δεδομένο το γεγονός ότι δε γίνεται πλέον να ζήσουν οι δύο πρωταγωνιστές μας μαζί για τους χ, ψ λόγους, τότε μπορούμε να συνεχίσουμε τη συζήτησή μας.

Δε θα επικεντρωθώ σε μειονότητες, όπως είναι τα εγωκεντρικά ζευγάρια. Θα προτιμήσω να μιλήσω για υγιείς ανθρώπους και υγιείς σχέσεις μια και θέλω να πιστεύω πως η πλειοψηφία διακατέχεται ακόμα από υγιείς ανθρώπους και όχι από άρρωστες καταστάσεις. Και μην ξεχνάμε πως πολλές φορές η συμπεριφορά κάποιου ανθρώπου απέναντί μας οφείλεται καθαρά στο νόμο δράσης – αντίδρασης.

Ο κάθε άνθρωπος λοιπόν, θα πει τη δική του εμπειρία, τη δική του άποψη και τους δικούς του λόγους για το διαζύγιο. Είσαι σίγουρος ότι στην κάθε περίπτωση έχεις ακούσει και τις δύο πλευρές; Και άλλωστε, όπως λέει και ένας πολύ αγαπητός μου άνθρωπος, για να χτιστεί ένας τοίχος ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, χρειάζεται κοινή προσπάθεια. Θα βάλω εγώ ένα τούβλο και θα βάλεις εσύ άλλο ένα, μέχρι ο τοίχος να υψωθεί, θα έχουμε ίσο μερίδιο ευθύνης και θα έχουμε βάλει ίσα τούβλα. Δεν έχει σημασία ποιος έβαλε το πρώτο τούβλο.

 

Όσον αφορά τις κυρίες που δίνουν συμβουλές, θα συμφωνήσω μαζί σου σε όσα λες. Όμως ας αναλογιστεί ο καθένας το δικό του μερίδιο ευθύνης και ας μη ρίχνουμε τις ευθύνες στις «κυρίες της αυλής». Ειδικά σε μία εποχή που τα επαγγέλματα των ψυχολόγων, σύμβουλων γάμων κτλ ανθίζουν, θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να μην έχει σκεφτεί κάποιος να επισκεφτεί τουλάχιστον ένα σύμβουλο γάμου πριν φτάσει στο διαζύγιο. Εκτός φυσικά αν μιλάμε για ζητήματα απιστίας και διαζύγια που γίνονται εν βρασμώ ψυχής.

 

Σε ένα διαζύγιο δεν υπάρχουν κερδισμένοι, παρά μόνο σε περιπτώσεις βίας κτλ. Θεωρώ ότι στην εποχή του ίντερνετ και της ενημέρωσης, όποιος έχει σκεφτεί το διαζύγιο, έχει ήδη μπει στη διαδικασία να ψάξει στο ίντερνετ ή να διαβάσει πρώτα σχετικά βιβλία που αφορούν τις συνέπειες ενός διαζυγίου στον ψυχισμό ενός παιδιού.

Το πρόβλημα ξεκινά από το γεγονός ότι οι περισσότεροι άντρες, όταν χωρίζουν μία γυναίκα χωρίζουν μαζί και το παιδί τους. Είναι μικρό το ποσοστό των αντρών που παραμένουν πιστοί στα παιδιά τους και στα πατρικά καθήκοντά τους, χωρίς να εννοώ απαραίτητα μόνο τα οικονομικά καθήκοντα. Δυστυχώς στην εποχή μας, είναι πολλά τα παιδιά που περιμένουν τους πατεράδες και εκείνοι είτε ξεχνούν να επισκεφτούν τα παιδιά τους, είτε έχουν κάποια δουλειά. Και είναι ακόμα περισσότερα τα παιδιά που τηλεφωνούν στους πατεράδες τους χωρίς καμία απάντηση στην άλλη άκρη της γραμμής.

 

Όλα τα παραπάνω που προαναφέρω δεν έχουν να κάνουν με γενεές ή με σκληραγωγημένους ανθρώπους. Δεν έχουν να κάνουν με προετοιμασία ζευγαριών ή με κάτι άλλο. Είναι όμως αποτέλεσμα μία ολόκληρης γενεάς κακομαθημένων ανθρώπων που γεννήθηκε από τους ανθρώπους που είχαν μεγαλώσει με κακουχίες. Ανθρώπους που επειδή δεν ήθελαν τα παιδιά τους να περάσουν όσα πέρασαν εκείνη, τους έδωσαν τον κόσμο δημιουργώντας μια ολόκληρη γενιά κακομαθημένων και εγωκεντρικών ανθρώπων.

 

Όσον αφορά το θέμα της ισότητας, θέλω μόνο να σε ρωτήσω το εξής. Αν εγώ είμαι διατεθειμένη να παραμείνω νοικοκυρά ώστε να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Εσύ ή ο κάθε άντρας που θα είναι μαζί μου, θα είναι διατεθειμένος να προσφέρει σε μένα και τα παιδιά μου οικονομική ασφάλεια; Ή θα είμαστε στο όριο της φτώχειας; Γιατί δε μπορείς να θέλεις ισότητα μόνο όσον αφορά τις δουλειές του σπιτιού και το μεγάλωμα των παιδιών. Δηλαδή η γυναίκα να εργάζεται, να μεγαλώνει τα παιδιά και να φροντίζει το σπίτι και εσύ να είσαι με τα πόδια πάνω στον καναπέ. Για να απαιτείς τα παραπάνω πρέπει να έχεις και τα αντίστοιχα προσόντα.

 

Μεγάλο κείμενο μα τεράστια η συζήτηση...

 

----- προσθήκη μηνύματος 14 λεπτά μετά την υποβολή του προηγούμενου -----

 

Αγαπητέ Exposed_Bone,

 

όπως προανέφερα και στο προηγούμενο κείμενο οι παθολογικές καταστάσεις δεν είναι καταστάσεις που μπορούν ή πρέπει να συζητηθούν περαιτέρω. Καλό θα ήταν σε κάθε περίπτωση να καταλαβαίνουν κι οι δυο γονείς ότι θα πρέπει να ενεργούν για το καλό των παιδιών τους. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει το παιδί να μπορεί να κάνει δραστηριότητες ή να πηγαίνει βόλτες χωρίς να μετράει τα χρήματα να δει αν το φτάνουν. Εκτός βέβαια αν οι γονείς είναι στο όριο της φτώχειας.

Αν όμως ο πατέρας δίνει 200€ διατροφή και το παιδί είναι στην δευτέρα ή στην τρίτη λυκείου, τότε θα πρέπει να αναλογιστεί τα έξοδα του παιδιού που δεν είναι μόνο τα φροντιστήρια μα και οι βόλτες με τους φίλους του ή μία μπλούζα που μπορεί να θέλει να αγοράσει. Πριν ψάξουμε να βρούμε το δράκο σε κάθε ιστορία ας μιλήσουμε πρώτα οι ίδιοι με τα παιδιά μας και ας τα ρωτήσουμε αν χρειάζονται κάτι. Ας τους δώσουμε χαρτζιλίκι ή ας τους πάρουμε ένα δώρο. Αλλά το κυριότερο ας περάσουμε λίγο χρόνο μαζί τους.

 

Όσον αφορά τον έρωτα, ο έρωτας είναι πάντα όμορφος. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι απαραίτητα και η πηγή κάθε κακού. Μόνο τα παιδιά πλέον πιστεύουν στα παραμύθια του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Οι περισσότεροι άνθρωποι μεγαλώνοντας αντιλαμβάνονται ότι ο άνθρωπος παραμένει ένα ζώο, με βασικά ένστικτα. Δε μπορούμε να κατηγορήσουμε λοιπόν ούτε αυτούς που παραμένουν αγνοί και θέλουν μια σχέση βασισμένη στα παραμύθια μια και έτσι μας μεγάλωσαν οι προηγούμενες γενεές, ούτε όμως και αυτούς στους οποίους το ένστικτο της πολυγαμίας μπορεί αν είναι πιο έντονο και δε μπορούν ή αρνούνται να το καταπιέσουν. Άλλωστε, ο έρωτας κρατάει τόσο λίγο...

 

Και θα επιμείνω στην άποψή μου πως κάθε περίπτωση διαζυγίου είναι και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως διαφορετική. Εμείς όμως παραμένουμε γονείς και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε το ρόλο αυτό ώστε να μεγαλώσουμε μια διαφορετική, υγιή και γεμάτη ελπίδα γενιά.

[pavlitakis1]

Αντί να ψάχνετε να φορτώνετε τα δικά σας λάθη σε λάθος πρόσωπα, κοιτάξτε μέσα σας και δείτε τους δικούς σας γονείς που σας κάνανε ανίκανους να ζήσετε ευτυχισμένοι, γιατί σας εγκατέστησαν προσωπικότητες που μαθηματικά σας οδηγούν στην δυστυχία και την κατάθλιψη.

Παιδιά με προβληματικούς γονείς που γίνονται γονείς οι ίδιοι, που κάνουν παιδιά που γίνονται γονείς, που κάνουν παιδιά που γίνονται γονείς ....... και η αλυσίδα παραγωγής της δυστυχίας συνεχίζεται εδώ και χιλιάδες χρόνια και που δεν έχει σχέση με την οικονομική κατάσταση των ανθρώπων.

Παράδειγμα η οικογένεια Ωνάση.

Πολλά λεφτά, πολλή δυστυχία που συνεχίζεται. Αυτοκτονίες, δολοφονίες, αποτυχημένοι γάμοι κλπ κλπ.

Οι γονείς, θύματα και οι ίδιοι των δικών τους γονέων, μισούν τα παιδιά τους γιατί τα κάνουν μόνο και μόνο γιατί το ζητούν οι δικοί τους γονείς, μέσω της άρρωστης προσωπικότητας που τους εγκατέστησαν από μωρά, με ξεκάθαρη πλύση εγκεφάλου για αξίες και ιδανικά.

Αυτό είναι το σύστημα που όλοι το αντιλαμβανόμαστε αλλά δεν μπορούμε να το εντοπίσουμε γιατί είναι μέσα μας, βαθιά ριζωμένο κι εμείς κοιτάμε μακριά.

Δεν υπάρχει φως στο τούνελ, απόλυτη δυστυχία με όποια επιλογή και αν κάνουμε.

[Exposed_Bone]

όπως προανέφερα και στο προηγούμενο κείμενο οι παθολογικές καταστάσεις δεν είναι καταστάσεις που μπορούν ή πρέπει να συζητηθούν περαιτέρω. Καλό θα ήταν σε κάθε περίπτωση να καταλαβαίνουν κι οι δυο γονείς ότι θα πρέπει να ενεργούν για το καλό των παιδιών τους. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει το παιδί να μπορεί να κάνει δραστηριότητες ή να πηγαίνει βόλτες χωρίς να μετράει τα χρήματα να δει αν το φτάνουν. Εκτός βέβαια αν οι γονείς είναι στο όριο της φτώχειας.

 

Αν όμως ο πατέρας δίνει 200€ διατροφή και το παιδί είναι στην δευτέρα ή στην τρίτη λυκείου, τότε θα πρέπει να αναλογιστεί τα έξοδα του παιδιού που δεν είναι μόνο τα φροντιστήρια μα και οι βόλτες με τους φίλους του ή μία μπλούζα που μπορεί να θέλει να αγοράσει. Πριν ψάξουμε να βρούμε το δράκο σε κάθε ιστορία ας μιλήσουμε πρώτα οι ίδιοι με τα παιδιά μας και ας τα ρωτήσουμε αν χρειάζονται κάτι. Ας τους δώσουμε χαρτζιλίκι ή ας τους πάρουμε ένα δώρο. Αλλά το κυριότερο ας περάσουμε λίγο χρόνο μαζί τους.

Δεν διαφωνώ μαζί σου. Η θέση ότι, δυστυχώς, ότι η μητέρα είναι ένας βιολογικός ρόλος και ο πατέρας ένας ρόλος κοινωνικός, υπάρχει και δύσκολα καταρίπτεται. Για αυτό οι διαζευγμένοι πατεράδες συνηθίζουν να αρκούνται σε κάποιο ραντεβού επικοινωνίας και σε ένα πόσο. Ναι χρειάζονται πολύ παραπάνω πράγματα και η έννοια του συμφέρον του παιδιού μάλλον δεν θα οριστεί ποτέ, καθώς και όπως είπες λίγο πιο κάτω και εσύ, κάθε περίπτωση είναι μοναδική.

 

Όσον αφορά τον έρωτα, ο έρωτας είναι πάντα όμορφος. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι απαραίτητα και η πηγή κάθε κακού. Μόνο τα παιδιά πλέον πιστεύουν στα παραμύθια του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Οι περισσότεροι άνθρωποι μεγαλώνοντας αντιλαμβάνονται ότι ο άνθρωπος παραμένει ένα ζώο, με βασικά ένστικτα. Δε μπορούμε να κατηγορήσουμε λοιπόν ούτε αυτούς που παραμένουν αγνοί και θέλουν μια σχέση βασισμένη στα παραμύθια μια και έτσι μας μεγάλωσαν οι προηγούμενες γενεές, ούτε όμως και αυτούς στους οποίους το ένστικτο της πολυγαμίας μπορεί αν είναι πιο έντονο και δε μπορούν ή αρνούνται να το καταπιέσουν. Άλλωστε, ο έρωτας κρατάει τόσο λίγο...

Αν δεν υπάρχει έρωτας, ή αν κρατεί τόσο λίγο, θα με συγχωρέσετε αν δεν παίξω αυτό το παιχνίδι; Ούτε οικονομικά, ούτε κοινωνικά, ούτε άπο άποψη καλοπέρασης δεν αξίζει τον κόπο και δεν λειτουργεί. Να είναι καλά οι σύγχρονες κοινωνίες, και μπορείς να προεξοφλήσεις ακόμη και την καλύτερη θέση στο καλύτερο γεροκομείο.

 

Ο έρωτας λοιπόν υπάρχει. Απλώς με τόσο ατομικισμό, γίναμε αντικοινωνικοί.